Walang nakakabatid sa landas na tinahak. Ginupo at winaksi nitong nakaraang walang lingap. Pinag-isa at inihiwalay sa kasaganaan ng bukas. Pinagtulungan ng dusa, hinanakit at hirap...
Kaunting-kaunti na lang, buhay ay magwawakas. Pintig ng puso ay dahan-dahan ng kumakalas. Buong katawan ay nanlalamig, naninigas. Malapit na ang katapusan, malapit na itong wakas...
Ngunit pumihit itong pagkakataon. Isang katutubo sa harapan ko ay nakatuon. Habang nanlalamig ako ay kanyang inampon. Pinasan, dinala, patungo sa kanyang nayon...
Muli akong binuhay nitong pagkakataon. Pag-asa ay pinalasap upang muli akong maka-bangon. Bumalik na ang lakas, bumalik na ang tugon. Ano ang dahilan at muli akong pina-ahon?..
¤
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento